Frederik Lizen beschildert ‘en plein public’ houten schuttingen waarmee her en der in de stad werven afgeschermd zijn. Voor The Crystal Ship, het stadsfestival dat elk jaar diverse muurschilderingen aan het Oostendse stadsbeeld toevoegt, is hij trouw gebleven aan zijn werkwijze. Hij heeft geen muurschildering gerealiseerd, maar heeft op een achttal plekken in de stad, op bouwsites of in dichtgetimmerde openingen van leegstaande woningen, op schuttingen geschilderd (zie het stadsplan hierbij). Naast afbeeldingen van dieren speelt ook taal (woordspelingen, typografische experimenten, slang, ‘schuttingtaal’) een vitale rol. Beide genereren vaak reflecties over de ‘condtion humaine’, gelardeerd met humor. Hier in Oostende is Ensor nooit veraf.

Naast zijn stedelijke interventies zoekt Frederik Lizen ook groene omgevingen op om daar, ‘en plein air’, landschappen te maken met gouache en pastelkrijt, dikwijls op stukken behangpapier. De snelheid waarmee hij op schuttingen moet werken, hebben hem een vermogen bijgebracht tot het ‘scannen’ van de omgeving en tot een heel directe, spontane neerslag van die indrukken in complexe en toch heel synthetische landschapsbeelden. Landschapskunst is, vanaf haar ontstaan in de 14de en 15de eeuw (althans binnen een Europese context), altijd een spiegel geweest van de relatie tussen ‘ik’ en ‘niet-ik’, tussen mijn mentale binnenwereld en de buitenwereld. Dankzij hun directe, spontane en toch synthetische karakter roepen Lizens tekeningen vragen op over hoe onze waarneming functioneert, hoe indrukken verwerkt worden door ons brein, hoe een kunstenaar dit vervolgens ‘vertaalt’ in handelingen die kleursporen achterlaten op een drager, en hoe toeschouwers op hun beurt deze sporen van handelingen ‘ontcijferen’ en al dan niet tot een ‘landschappelijke ervaring’ komen.

Wanneer Lizen niet (helemaal) tevreden is over een beeld, dan overschildert hij het gedeeltelijk met zwart, waardoor – enigszins gelijkaardig aan de oncontroleerbare processen die de beschilderde schuttingen in de loop der tijd ondergaan – iets nieuws ontstaat, dat de kunstenaar bij aanvang van het creatieproces onmogelijk kon voorzien.

Zo ontstaat een boeiende wisselwerking tussen de ‘schuttingschilderijen’ in de Oostendse binnenstad (enkele onderdelen van schuttingen zijn uit het straatbeeld gehaald en in de ‘white cube’ van de galerie geplaatst) en de landschappen die in de galerie te zien zijn. Dit brengt een dynamiek op gang tussen buiten en binnen, tussen spontane, grootschalige, publieke werken en intieme, vluchtige creaties. De Amerikaanse Land Art-kunstenaar Robert Smithson sprak in dit verband over de relatie tussen de ‘site’ (buiten) en de ‘non-site’ (binnen).

In beide kunstvormen tracht Frederik Lizen de vergankelijkheid van een moment en de essentie van een ervaring in zijn werk te integreren, maar hun respectievelijke ontstaanscontexten en impact zijn heel verschillend. De schilderingen in de straat hebben een sterk publieke, maatschappelijke dimensie, ze interageren actief met de bewoners en bezoekers van een stad. Ze kunnen sociaal commentaar leveren, lokale geschiedenis weerspiegelen of (zelfs tijdens het maakproces) een gemeenschapsgevoel versterken. Een cruciaal aspect is dat ze onderhevig zijn aan, of gebruik maken van, vergankelijkheid en verandering. De tekeningen trachten deze vluchtigheid en veranderlijkheid uit te beelden. De focus ligt hier op de (atmo)sfeer in een groene omgeving. Ze bieden een intiemere ervaring, zowel voor de kunstenaar tijdens het creatieproces als voor de toeschouwer.

Deze bijzondere aandacht voor het vluchtige en de intensiteit van een moment kan aan landschapskunst of kalligrafie uit het Verre Oosten doen denken. Binnen de Europese kunstgeschiedenis is het in landschappen of genretaferelen uit de Nederlanden dat het momentane voor het eerst dermate betekenisvol is, dat het zichtbaar wordt in schilderijen: van Bruegel de Oude en Brouwer tot Van Goyen, Vermeer of Hals. Later wordt dit opgepikt door Chardin, door Engelse landschapsschilders – Gainsborough, Constable, Turner – om uiteindelijk te culmineren in de analyses van het impressionisme en de syntheses van het post-impressionisme. Het is opmerkelijk om mee te maken hoe een kunstenaar als Frederik Lizen, vanuit een heel specifieke, hedendaagse artistieke praxis en dynamiek, aansluiting vindt bij die schilderkunstige traditie.